woensdag 10 december 2014

Nog even de vorst.

Toen  het Gemeenteplantsoen achter onze tuin kaal werd, ontdekte ik een paar Gevlekte Aronskelken. Of ze zijn er door een overijverige buurtbewoner neergezet, of de zaden zijn hier uitgepoept door een vogel. Aronskelken hebben prachtige rode bessen, een lekker hapje.
Maar gister zagen ze er maar verfomfaaid uit, toegetakeld door de vorst lagen de bladeren op de grond doordat de stengels de last van een blad niet meer konden dragen, helemaal krom. Dit zou wel eens het einde van deze Aronskelken kunnen zijn, volgens hoveniers met een website kunnen ze slecht tegen de vorst. Toen ik vanmorgen even ging kijken werd ik aangenaam verrast.
Ze stonden er weer vrolijk bij, alsof er niets was gebeurd. Hoe kan dat? Ik heb altijd geleerd dat door vorst ijskristallen in de cellen ontstaan en deze de cellen zodanig beschadigen   dat ze afsterven. Hier niet dus. Ik bedenk de volgende verklaring: het heeft hooguit twee nachten gevroren, tekort om veel ijskristallen te vormen. Het geringe aantal dat wel gevormd is heeft de hoeveelheid water wat kleiner doen worden. Een eenjarige kruidachtige plant dankt zijn stevigheid aan de turgor ( dit is de druk van het water in de vacuole, blaas met water binnenin de plantaardige cel,  tegen de celwand waardoor deze onder spanning komt te staan en de plant  stevigheid geeft). Doordat voor de vorming van de ijskristallen water nodig is wordt de hoeveelheid  water minder waardoor de spanning kleiner wordt, de celwand wordt slap en delen van de plant worden slap .Als de kristallen weer ontdooien neemt de hoeveelheid water weer toe en brengt de spanning op de celwanden terug. Ziedaar, de stengel komt weer omhoog. Ben benieuwd hoe lang de Aronskelken het volhouden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten